΄
ΤΟ ΝΕΡΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΠΑΝΙΟ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΑΦΡΙΚΗ
ΕΝΩ ΕΝΑ ΔΕΝΔΡΟ ΑΠΑΙΤΕΙ ΙΚΑΝΗ ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΝΕΡΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΥΓΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΓΕΙ
Τη δραματική έλλειψη νερού για άρδευση σε ολόκληρη τη ζώνη της βόρειας Αφρικής επαναδιατυπώνουν αρμόδιοι οργανισμοί και επιστήμονες
Ένας απ' αυτούς, ο CIRAD AGRICULTURAL RESEARCE FOR DEVELOPMENT, με περιφερειακά γραφεία έρευνας σε 5 χώρες της Αφρικής, στη νότια Αμερική
αλλά και σε χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, με τη σειρά του διαπιστώνει και αυτός από το 2010 την απαγορευτική προοπτική στην ύπαρξη νερού για άρδευση καλλιεργειών σε ολόκληρη την περιοχή της βόρειας Αφρικής.
Οι βροχοπτώσεις μειώνονται με παραγοντικό ρυθμό την τελευταία 30κονταετία, φτάνοντας στην απώλεια ποσοστού 30% σε ολόκληρη τη ζώνη των χωρών της μεσογειακής Αφρικής.
Στις αντλήσεις νερού έχουν ήδη αρχίσει να τίθενται όρια και απαγορεύσεις, καθώς πλέον ανακύπτουν προβλήματα λόγω έλλειψης νερού και μεταξύ αγροτών και κτηνοτρόφων. Οι τελευταίοι αποτελούν την πολυπληθέστερη ομάδα στις χώρες αυτές.
Water Scarcity Challenges in the Middle East and North Africa
(Stockholm International Water Institute 2006)
«Groundwater is a hidden problem, since many countries extract more than is being recharged.
 |
ΕΝΩ ΕΝΑ ΔΕΝΔΡΟ ΑΠΑΙΤΕΙ ΙΚΑΝΗ ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΝΕΡΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΥΓΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΓΕΙ
Τη δραματική έλλειψη νερού για άρδευση σε ολόκληρη τη ζώνη της βόρειας Αφρικής επαναδιατυπώνουν αρμόδιοι οργανισμοί και επιστήμονες
Ένας απ' αυτούς, ο CIRAD AGRICULTURAL RESEARCE FOR DEVELOPMENT, με περιφερειακά γραφεία έρευνας σε 5 χώρες της Αφρικής, στη νότια Αμερική
αλλά και σε χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, με τη σειρά του διαπιστώνει και αυτός από το 2010 την απαγορευτική προοπτική στην ύπαρξη νερού για άρδευση καλλιεργειών σε ολόκληρη την περιοχή της βόρειας Αφρικής.
Οι βροχοπτώσεις μειώνονται με παραγοντικό ρυθμό την τελευταία 30κονταετία, φτάνοντας στην απώλεια ποσοστού 30% σε ολόκληρη τη ζώνη των χωρών της μεσογειακής Αφρικής.
Στις αντλήσεις νερού έχουν ήδη αρχίσει να τίθενται όρια και απαγορεύσεις, καθώς πλέον ανακύπτουν προβλήματα λόγω έλλειψης νερού και μεταξύ αγροτών και κτηνοτρόφων. Οι τελευταίοι αποτελούν την πολυπληθέστερη ομάδα στις χώρες αυτές.
Water Scarcity Challenges in the Middle East and North Africa
(Stockholm International Water Institute 2006)
Το Διεθνές Ινστιτούτο υδάτων της Στοκχόλμης, αναφέρει από το 2006 ότι η περιοχή της βόρεια Αφρικής έχει ουσιαστικά ξεμείνει από νερό από τη δεκαετία του '70 και η αγροτική παραγωγή της περιοχής βρίσκεται ήδη σε μεγάλο ρίσκο.
«Groundwater is a hidden problem, since many countries extract more than is being recharged.
This puts the region’s irrigated agriculture at risk and leads to saltwater intrusion in aquifers close to the seas.
Weak environmental legislation leads to groundwater pollution, which further decreases groundwater quality throughout the region. In some cases, laws do not contain specific rules on solid wastes, hazardous chemicals, etc»
Ο ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟΣ "ΠΑΝΙΚΟΣ" ΚΑΙ Η ΞΑΦΝΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΣ ΕΛΙΑΣ
Παρά λοιπόν τα δεδομένα της καταστροφικής λειψυδρίας, παρατηρείται από τα μέσα περίπου της δεύτερη δεκαετίας του 2000, να δημιουργείται ένα επικοινωνιακό κλίμα υπέρ της εντατικής, πυκνόφυτης μάλιστα που απαιτεί πιο συστηματική άρδευση, ελαιοκαλλιέργειας σε χώρες της περιοχής.
Προσπερνώντας τη λογική, αυτό το κλίμα οδήγησε στη φύτευση χιλιάδων εκταρίων, κυρίως στη Τυνησία (η οποία δείχνει να επηρεάζεται σημαντικά από ελαιοκομικούς κύκλους της Ισπανίας), αλλά και πρόσφατα την ίδια τάση δείχνει και η ανύπαρκτη ελαιοκομικά Αίγυπτος !
ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΝΕΡΟ ΤΟΥ
Εδώ οφείλουμε να επισημάνουμε ότι το Ισραήλ, που βρίσκεται γεωγραφικά στην ίδια ζώνη και αντιμετωπίζει τις ίδιες ελλείψεις νερού, εδώ και πολλά χρόνια κινήθηκε στην κατεύθυνση της ανάπτυξης κυρίως καλλιεργειών μικρών εποχιακών φυτών, με αβαθή ριζικό σύστημα, που απαιτούν μειωμένες ποσότητες νερού.
Σύμφωνα με άποψη που διατυπώθηκε από μέλος του «κτήματος πολυχρονάκη», η τόσο ξαφνική και απότομη αύξηση της ελαιοκαλλιέργειας σε χώρες της βόρειας Αφρικής, με τις πολύ σοβαρές ελλείψεις υποδομών, αλλά κυρίως την έλλειψη παράδοσης στην ελιά, πιθανολογεί την ύπαρξη κρυμμένων συμφερόντων, που αποσκοπούν στο κέρδος εντός μιας σύντομης χρονικής περιόδου μερικών ετών, εκμεταλλευόμενοι συγκυριακές καταστάσεις στις χώρες αυτές.
Από τις αρχές της δεύτερης δεκαετία του 2000, δραστηριοποιούνται επιστημονικές εταιρείες σε χώρες της περιοχής, όπως η Τυνησία, που στοχεύουν στην διαχείριση των ήδη περιορισμένων υδάτινων πόρων, αλλά κυρίως στην ανάπτυξη κοστοβόρων διασυνδεδεμένων δικτύων άρδευσης.
Αυτές οι εταιρείες, που φυσικά επιχειρούν εκεί με το αζημίωτο, "σπρώχνουν" την ιδέα της γεωργικής ανάπτυξης δημιουργώντας μια μόδα, η οποία θα καταρρεύσει με την εξάντληση των περιορισμένων αρδευτικών υδάτων, και φυσικά πρωτίστως θα πληγεί η δενδροκομία.
Εν τω μεταξύ, θα έχουν ενισχύσει θετικά τους ισολογισμούς τους κάποιες πολυεθνικές που ασχολούνται με την παραγωγή σωλήνων και συναφών γεωργικών υλικών.
Την κατάσταση αυτή δείχνει να εκμεταλλεύεται ευκαιριακά η Ισπανία, η οποία προσπαθεί να ελέγξει το διεθνές εμπόριο ελαιολάδου παραμερίζοντας την Ιταλία.
Το ισπανικό εμπόριο, επιδιώκει μια μαζικότερη αύξηση της παραγωγής στο μεσογειακό ελαιόλαδο και άκρατη εμπορευματοποίησή του, η οποία θα συνοδεύεται από παράβλεψη των ποιοτικών όρων τόσο της καλλιέργειας όσο και του ίδιου του τελικού προϊόντος!
Παρά λοιπόν τα δεδομένα της καταστροφικής λειψυδρίας, παρατηρείται από τα μέσα περίπου της δεύτερη δεκαετίας του 2000, να δημιουργείται ένα επικοινωνιακό κλίμα υπέρ της εντατικής, πυκνόφυτης μάλιστα που απαιτεί πιο συστηματική άρδευση, ελαιοκαλλιέργειας σε χώρες της περιοχής.
Προσπερνώντας τη λογική, αυτό το κλίμα οδήγησε στη φύτευση χιλιάδων εκταρίων, κυρίως στη Τυνησία (η οποία δείχνει να επηρεάζεται σημαντικά από ελαιοκομικούς κύκλους της Ισπανίας), αλλά και πρόσφατα την ίδια τάση δείχνει και η ανύπαρκτη ελαιοκομικά Αίγυπτος !
ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΝΕΡΟ ΤΟΥ
Εδώ οφείλουμε να επισημάνουμε ότι το Ισραήλ, που βρίσκεται γεωγραφικά στην ίδια ζώνη και αντιμετωπίζει τις ίδιες ελλείψεις νερού, εδώ και πολλά χρόνια κινήθηκε στην κατεύθυνση της ανάπτυξης κυρίως καλλιεργειών μικρών εποχιακών φυτών, με αβαθή ριζικό σύστημα, που απαιτούν μειωμένες ποσότητες νερού.
Σύμφωνα με άποψη που διατυπώθηκε από μέλος του «κτήματος πολυχρονάκη», η τόσο ξαφνική και απότομη αύξηση της ελαιοκαλλιέργειας σε χώρες της βόρειας Αφρικής, με τις πολύ σοβαρές ελλείψεις υποδομών, αλλά κυρίως την έλλειψη παράδοσης στην ελιά, πιθανολογεί την ύπαρξη κρυμμένων συμφερόντων, που αποσκοπούν στο κέρδος εντός μιας σύντομης χρονικής περιόδου μερικών ετών, εκμεταλλευόμενοι συγκυριακές καταστάσεις στις χώρες αυτές.
Από τις αρχές της δεύτερης δεκαετία του 2000, δραστηριοποιούνται επιστημονικές εταιρείες σε χώρες της περιοχής, όπως η Τυνησία, που στοχεύουν στην διαχείριση των ήδη περιορισμένων υδάτινων πόρων, αλλά κυρίως στην ανάπτυξη κοστοβόρων διασυνδεδεμένων δικτύων άρδευσης.
Αυτές οι εταιρείες, που φυσικά επιχειρούν εκεί με το αζημίωτο, "σπρώχνουν" την ιδέα της γεωργικής ανάπτυξης δημιουργώντας μια μόδα, η οποία θα καταρρεύσει με την εξάντληση των περιορισμένων αρδευτικών υδάτων, και φυσικά πρωτίστως θα πληγεί η δενδροκομία.
Εν τω μεταξύ, θα έχουν ενισχύσει θετικά τους ισολογισμούς τους κάποιες πολυεθνικές που ασχολούνται με την παραγωγή σωλήνων και συναφών γεωργικών υλικών.
Την κατάσταση αυτή δείχνει να εκμεταλλεύεται ευκαιριακά η Ισπανία, η οποία προσπαθεί να ελέγξει το διεθνές εμπόριο ελαιολάδου παραμερίζοντας την Ιταλία.
Το ισπανικό εμπόριο, επιδιώκει μια μαζικότερη αύξηση της παραγωγής στο μεσογειακό ελαιόλαδο και άκρατη εμπορευματοποίησή του, η οποία θα συνοδεύεται από παράβλεψη των ποιοτικών όρων τόσο της καλλιέργειας όσο και του ίδιου του τελικού προϊόντος!
