 |
". . δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα ερχόταν ποτέ η μέρα που θα ένιωθα τόσο ανεπαρκής"
Η επιστολή της συζύγου, που αναδύει πόνο, αγανάκτηση και εγκατάλειψη από την Πολιτεία, έχει ως εξής:
«Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποια κομμάτια που συνθέτουν το παζλ της δικής μου ζωής, ως συζύγου στρατιωτικού, ελπίζοντας να με καταλάβετε, καθώς και εσείς στρατιωτικοί είστε... Ο σύζυγός μου έχει 20 χρόνια υπηρεσίας, τον Ιούλιο θα μπει στα 21, τα 16 εκ των οποίων είμαστε μαζί και τα τελευταία 13 χρόνια έχουμε την ευλογία να είμαστε γονείς. Είμαστε και εμείς, όπως εκατομμύρια Έλληνες, της πρώην μεσαίας τάξης.
Αγοράσαμε ένα διαμέρισμα το 2005 (80 τ.μ.), όταν ήμουν και εγώ εργαζόμενη, και έχουμε ένα αυτοκίνητο 1.400 κ.ε.! Μοντέλο του 2001... Το αυτοκίνητο το ξεχρεώσαμε, το σπίτι ανήκει στην τράπεζα και λέω ανήκει διότι είναι αδύνατο να πληρώσουμε δόση 700 ευρώ όταν ο μισθός του συζύγου μου, που είναι και το μοναδικό μας εισόδημα, δεν ξεπερνάει τα 1.100 ευρώ…
Το παιδί μας, μαθητής γυμνασίου, έχει ανάγκη μορφωτικών εφοδίων και πέραν της μιας ξένης γλώσσας αδυνατούμε να του προσφέρουμε κάτι επιπλέον. Επειτα από ένα σοβαρό ατύχημα, σε εκπαιδευτική εκδρομή με το σχολείο του, οι γιατροί μάς συνέστησαν την κολύμβηση ως το πλέον ενδεδειγμένο βοήθημα και ακόμη δεν μπορούμε να το παρέχουμε αυτό στο παιδί μας, γιατί ΔΕΝ περισσεύουν 50 ευρώ! Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα ερχόταν ποτέ η μέρα που θα ένιωθα τόσο ανεπαρκής.
Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι ο άντρας μου θα έφτανε στο σημείο να μας ζητάει συγγνώμη, γιατί δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να μας προσφέρει κάτι περισσότερο...
Δεν είναι λίγα τα βράδια που κοιμάμαι αγκαλιά με το παιδί μου, γιατί ο σύζυγός μου έχει βάρδια, αλλά και αυτό δεν με πειράζει γιατί οι συνάδελφοί του και η ΠΑΤΡΙΔΑ του τον χρειάζονται περισσότερο από εμάς...
Δεν με πειράζει που δεν θυμάμαι πώς είναι να πίνεις έναν καφέ, να τρως σε μια ταβέρνα, να κάνεις μια εκδρομή, μου αρκεί το σ' αγαπώ που μου λέει καθημερινά και με φιλάει για να φύγει και να πάει στην υπηρεσία του...
Αλλά με πειράζει που άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν δώσει τίποτα στη χώρα μου έχουν φτάσει...
Να τον υβρίζουν...
Να τον υποτιμούν...
Να διαμελίζουν τα όνειρά του...
Να τον κάνουν να αισθάνεται ντροπή απέναντι στην οικογένειά του...
Να εξευτελίζουν το εθνόσημο που εκείνος με περηφάνια φέρει...
Να του στερούν το χαμόγελο που τόσο του πάει...
Ποιοι είναι αυτοί; Επιτρέψτε μου να σας πω εγώ ποιοι είναι...
Είναι αυτοί που είπαν ότι η σημαία στα Ίμια παρασύρθηκε από τον άνεμο!
Είναι αυτοί που παρέδωσαν τον Οτσαλάν!
Είναι αυτοί που παρέδωσαν τη χώρα στην τρόικα...
Είναι αυτοί που οδήγησαν χιλιάδες Έλληνες στην αυτοκτονία...
Είναι αυτοί που μας πετάνε ψίχουλα, που τα αποκαλούν μισθούς, για να ζήσουμε...
Είναι αυτοί που υποθήκευσαν τις ζωές μας και δεν υπάρχει ανάκληση αυτής της επαίσχυντης πράξης...
Είναι ατέλειωτη η λίστα και ξέρω ότι σας έχω ήδη κουράσει. Θα ήθελα να κλείσω αυτή την κατάθεση ψυχής, ευχόμενη σε εσάς και τις οικογένειές σας υγεία και ψηλά τα κεφάλια. Με εκτίμηση, Ε.Π.»!
Περικοπές έως και 50% σε τρία χρόνια
Είναι κάτι παραπάνω από φανερό πλέον ότι το σύνολο των στελεχών ξεχειλίζουν η οργή και η αγανάκτηση, καθώς βλέπουν ότι κανείς δεν ασχολείται με τα πραγματικά τους προβλήματα.
Άλλωστε, οι περικοπές που έχουν υποστεί από το 2009 τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων ξεπερνούν κάθε λογική και θα έχουν συνέπειες σύντομα και στο επιχειρησιακό κομμάτι του Στρατεύματος.
Οι στρατιωτικοί έχουν υποστεί μέσα σε τρία χρόνια περικοπές στις αποδοχές τους που ξεκινούν από το 31,88% και φθάνουν το 50% και πλέον, ανάλογα με τον βαθμό και την οικογενειακή κατάσταση! Πρόκειται για ασύλληπτα ποσοστά, που έχουν κυριολεκτικά «διαλύσει» την ψυχολογία των στελεχών του Στρατεύματος.
πηγή:staratalogia
.png)
