Ποιος πραγματικά φταίει. Για να μην ξεχνάμε

Η ένταξη στην ΟΝΕ μας πρόσφερε μια πρόκληση να πετύχουμε τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας με ιδιαίτερα ταχείς ρυθμούς

Η ΟΝΕ μας διέθεσε φτηνά και άπλετα κεφάλαια, που μας έδιναν τη δυνατότητα να βελτιώσουμε γρήγορα το παραγωγικό μας δυναμικό και να δημιουργήσουμε μια ισχυρή οικονομία.

Δυστυχώς, δεν σταθήκαμε στο ύψος της πρόκλησης που αναλάβαμε, γιατί η πολιτική τάξη αγνόησε τη σημαντική και μοναδική αυτή ευκαιρία με συνέπεια την απώλεια της.

Η Ελλάδα κατά την ένταξη ήταν σαν ένας μέτριος μαθητής που πέτυχε ως επιλαχών να γίνει δεκτός σε ένα φημισμένο πανεπιστήμιο, η αποφοίτηση από το οποίο θα του εξασφάλιζε ένα λαμπρό μέλλον.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι τα μαθήματα, που απαιτούν επιμέλεια και σκληρή δουλειά, λογικά απευθύνονται στον μέσο όρο των γνώσεων και ικανοτήτων του φοιτητικού σώματος και είναι επομένως ιδιαίτερα απαιτητικά για τον επιλαχόντα φοιτητή, που χρειάζεται να καταβάλει πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια ώστε να αποφοιτήσει επιτυχώς.

Αντί της επίπονης μεταρρυθμιστικής και επενδυτικής προσπάθειας που απαιτούσε η ένταξη, η πολιτική τάξη επιδόθηκε σε πελατειακές πρακτικές αναβάλλοντας τις αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις επ’ αόριστον και χρησιμοποιώντας τον φθηνό δανεισμό για κρατικές καταναλωτικές δαπάνες αντί για παραγωγικές επενδύσεις. 

Ο άκρατος κομματικός ανταγωνισμός προς άγρα ψήφων (στον οποίο χωρίς εξαίρεση πλειοδοτούσε σε ανεδαφικές εξαγγελίες και υποσχέσεις σύσσωμη η κατά περίπτωση αντιπολίτευση), οδήγησε στην κατάρρευση της ανταγωνιστικότητας και στον υπέρμετρο δανεισμό του δημοσίου.

Με δεδομένη τη συμπεριφορά της πολιτικής τάξης και την αποδεδειγμένη απροθυμία ανάληψης πολιτικού κόστους, η σημερινή κρίση ήταν αναπόφευκτη.

Είναι προφανές ότι η δυσλειτουργία του ελληνικού πολιτικού συστήματος, που ήταν η άμεση αιτία της κρίσης, δεν σχετίζεται ούτε κατ’ ελάχιστο με το ευρώ.

πηγή:euro2day