Αλυσοδεμένη η χώρα στους δανειστές, η προδοσία μεγάλη και εκ των έσω

ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΕ ΜΟΝΟ ΤΡΕΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΣΥΝΑΛΛΑΓΜΑ !

ΕΙΣΑΓΟΥΜΕ ΣΧΕΔΟΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΑΠΟ ΣΠΙΡΤΑ ΜΕΧΡΙ ΣΩΒΡΑΚΑ!

Τις τελευταίες δύο με τρεις δεκαετίες οργανώθηκε σιγά σιγά και με μέθοδο η μεγαλύτερη οικονομική παγίδα μέσα στην οποία έχει πέσει η χώρα.

Εξουδετερώθηκαν με μαεστρία όλοι οι τομείς βιομηχανικής παραγωγής και καθοδηγήθηκε ένα σύστημα αυτοκαταστροφής μέσω της παγίδας των επιδοτήσεων μη παραγωγής και της αλόγιστης αύξησης του δημόσιου τομέα.

Οι μόνοι τομείς που διατήρησαν την δύναμη και την αξιοπρέπειά τους στην οικονομική ζωή του τόπου και εξακολουθούν να «μάχονται» στον εξαγωγικό τομέα, παράγοντας συνάλλαγμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της χώρας, είναι τρεις !!!

• Ο τομέας παραγωγής οπωροκηπευτικών (κυρίως της Κρήτης)

• Οι ιχθυοκαλλιέργειες και 

• Οι εξαγωγές ελαιολάδου (από τις κύριες ελαιοπαραγωγικές περιοχές της Κρήτης και της Πελοποννήσου)

Μια χώρα ολόκληρη έχει οδηγηθεί στην εξάρτηση από τις εισαγωγές σε όλα σχεδόν τα βασικά προϊόντα.

Ενώ είμαστε μια καθαρά γεωργική χώρα, έχουμε ανάγκη εισαγωγής από όλα σχεδόν τα είδη αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων.

Η Ελλάδα κάποτε παρήγαγε το σιτάρι που χρειαζόταν για το ψωμί της. Εδώ και πολλά χρόνια αυτό δεν συμβαίνει. Οι ανάγκες σε μαλακό σιτάρι καλύπτονται με εισαγωγές.

Στην περίπτωση τώρα που οι εισαγωγές γίνονταν απαγορευτικές λόγω κόστους, θα μας έλειπαν:

- Οι φακές. 

Παράγουμε 7.500 τόνους και εισάγουμε άλλες 10.000 τόνους, για να καλύψουμε τις εγχώριες ανάγκες.

- Το χοιρινό κρέας. 

Παράγουμε 111.000 τόνους, αλλά καταναλώνουμε 290.000 τόνους.

- Τα φασόλια. 

Τρώμε 35.000 τόνους, εκ των οποίων σχεδόν οι 24.000 είναι εισαγωγής.

- Το μαλακό σιτάρι. 

Από το ένα εκατομμύριο τόνους που απαιτείται για τον άρτον τον επιούσιον η Ελλάδα παράγει μόλις 351.000 τόνους.

- Το βόειο κρέας. 

Από τους 158.000 τόνους που καταναλώνουμε ετησίως, μόλις 20.000 τόνοι παράγονται στην Ελλάδα.

Τρώμε ρεβίθια από το Μεξικό. 

Τα όσπρια, προέρχονται κατά κύριο λόγο από το εξωτερικό. Η εγχώρια παραγωγή οσπρίων υπολογίζεται στους 10.000 τόνους, ενώ η κατανάλωση στους 45.000 τόνους.

Για παράδειγμα, στην εξάρτηση των ελληνικών εισαγωγών από τη Γερμανία, κυριαρχούν τα φάρμακα, οι συσκευές - ηλεκτρολογικό υλικό (κυρίως κινητά τηλέφωνα, δίοδοι και μετασχηματιστές), ο μηχανολογικός εξοπλισμός (τουρμπίνες, μηχανήματα επεξεργασίας δεδομένων κ.ά.), τα οχήματα, τα γαλακτοκομικά προϊόντα (τυριά και γάλα), οι πλαστικές ύλες, τα ιατρικά μηχανήματα, τα κρέατα και τα αλλαντικά, τα χημικά προϊόντα, το χαρτί και τα καλλυντικά.

Ο βαθμός εξάρτησης, μάλιστα, που υπάρχει στις ελληνικές εισαγωγές από τη Γερμανία είναι τέτοιος, ώστε όχι μόνο ο ιδιωτικός τομέας, αλλά και ο κρατικός επηρεάζονται σε σημαντικό βαθμό.

Ο αγροτικός πληθυσμός, ειδικά στις περιοχές της κεντρικής και βόρειας χώρας, έχει σχεδόν «παγιδευτεί», αφού οδηγήθηκε στην απαξίωση των παραδοσιακών καλλιεργειών του πέφτοντας στην μεγάλη και επικίνδυνη παγίδα των αγροτικών επιδοτήσεων της μη παραγωγής.

Με τον τρόπο που είχαν δρομολογηθεί αυτές οι "επιδοτήσεις της καταστροφής", στην ουσία έμμεσα απέτρεψαν την αγροτική παραγωγή, οδηγώντας σιγά σιγά τον αγροτικό τομέα στη απραξία, στην απαξίωση των προϊόντων του και τελικά στο χάσιμο των αγορών.

Ως αποτέλεσμα τώρα, είναι να μείνουν οι αγρότες των περιοχών αυτών με τα εντυπωσιακά τρακτέρ, όλα εισαγόμενα από βιομηχανικές χώρες των οποίων όμως η αγορά λειτούργησε θετικά, αφού πληρώθηκαν σχεδόν στο σύνολο τους από ευρωπαϊκά προγράμματα οικονομικών ενισχύσεων. 

Οι ίδιο τώρα δείχνουν να βρίσκονται σε κατάσταση παραζάλης, περιμένοντας και απαιτώντας από το κράτος να τους εξηγήσει τι έχει γίνει.

Απαιτούν δηλαδή να τους βρουν λύση εκείνοι που στην ουσία τους κατέστρεψαν εφαρμόζοντας συγκεκριμένο σχέδιο !