 |
«Δεν τολμώ, όχι από ευπρέπεια ή φόβο, αλλά από απλή λογική και ηθική, να πιστέψω ότι οι νεότεροι πολιτικοί ηγέτες μας οδήγησαν εδώ... εκ προθέσεως!»
Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος
Τα μεγάλα ψυχοκοινωνικά φαινόμενα, αυτά που με την ολοκλήρωσή τους μορφοποιούν νέους θεσμούς, δομές και σχήματα, είναι δύσκολο, εάν όχι σχεδόν ακατόρθωτο, να τα αξιολογήσουμε την ώρα που βρίσκονται στη δυναμική φάση της εξέλιξής τους.
Στην Πατρίδα μας οι μορφοποιήσεις είχαν ήδη ξεκινήσει από τη στιγμή που μας έβαλαν στο ΕΥΡΩ και την ΟΝΕ (όπως λέγεται με στατιστικά «μαγειρέματα»), και νέοι θεσμοί, δομές και σχήματα, άγνωστα μέχρι τότε, άρχισαν να κρυσταλλώνονται προοδευτικά στο συλλογικό μας υποσυνείδητο!...
Αφού «έφυγαν» από τη ζωή και από το πολιτικό προσκήνιο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου (παραμένει εν ζωή, αλλά όχι στα πολιτικά δρώμενα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που αποτέλεσε μια αξιοσημείωτη πολιτική «παρένθεση», αλλά ΔΕΝ τον άφησε ο Αντώνης Σαμαράς να ολοκληρώσει κάποιο έργο), ως πολίτης και ως κοινωνικός επιστήμονας, από τη δική μου σκοπιά, τη συχνά δηκτική και ελαφρά ειρωνική, αλλά όχι κακοπροαίρετη, γνωστή σε εσάς από τα blogs, ξεκαρδίζομαι στα γέλια με τις ανοησίες κάποιων που μας λένε ότι η πολιτική μας ζωή χαρακτηρίζεται από... «χρυσές μετριότητες»!..
Στα μεγάλα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά προβλήματα που συσσωρεύθηκαν επί σειρά δεκαετιών προστίθενται νέα και αντί για λύσεις έχουμε «επιταγές της τρόικας» (τώρα πια των… «θεσμών») και δυστυχώς μοιάζει, από το καλοκαίρι του 2010 μέχρι και σήμερα, να μην αντιλαμβάνονται τα Κυβερνητικά στελέχη ότι κάθε φορά που επικαλούνται την… τρόικα ή τους «θεσμούς» για τις ανάλγητες αποφάσεις τους ουσιαστικά ΑΠΑΞΙΩΝΟΥΝ τον θώκο εξουσίας που κατέχουν…
Οι Έλληνες που οδηγηθήκαμε να πιστέψουμε ότι δικαιούμαστε όχι «μια θέση στον ήλιο», αλλά τον ίδιο τον ήλιο, και οδηγηθήκαμε «κακήν κακώς» στο Ευρώ και την ΟΝΕ, βιώνουμε μια κοινωνική πραγματικότητα απογυμνωμένη από οράματα και ΕΛΠΙΔΑ, βιώνουμε την κάποτε άγνωστη ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ έχοντας βουλιάξει στο τέλμα των ψεμάτων, του βολέματος, της αφιλοτιμίας, του ωχαδερφισμού, της ανυποληψίας!...
Δεν τολμώ, όχι από ευπρέπεια ή φόβο, αλλά από απλή λογική και ηθική, να πιστέψω ότι οι νεότεροι πολιτικοί ηγέτες μας οδήγησαν εδώ... εκ προθέσεως!...
Είναι πικρή η αλήθεια, όμως, ότι «έρπουμε» πλέον εμείς οι κάποτε υψιπετείς Έλληνες και Ελληνίδες.
Νέοι και νέες μέσα στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα αλλά και σε ζωντανές ομιλίες μου σε διάφορες πόλεις της πατρίδας μας, σε δημόσιους χώρους όπου με βρίσκουν και με αναγνωρίζουν (μολονότι αυτά τα τελευταία χρόνια σταμάτησα να συμμετέχω σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές επιλέγοντας την ΑΠΟΧΗ) μου θέτουν ένα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ ΠΙΚΡΟ ερώτημα:
«Αλήθεια πόσο πρέπει να μας μισείτε για να μας κληροδοτήσετε τον κόσμο που ετοιμάσατε για το δικό μας αύριο;»
Θυμίζω ότι στην πατρίδα μας, οι γονείς μας και οι παππούδες μας, που ήταν δεμένοι με διάφορους τρόπους με τη γη, το έλεγαν πεντακάθαρα:
«Όπου λιγοστεύουν οι ΑΕΤΟΙ και μαζί τους και οι πελαργοί, πληθαίνουν τα... ερπετά!»
Σε παγκόσμια κλίμακα είναι σχεδόν κανόνας οι ενασχολούμενοι με την Πολιτική να αρνούνται την ύπαρξη προβλημάτων, να υποβαθμίζουν τη σημασία τους για να συνεχίσουν τον ερωτικό τους εναγκαλισμό με την εξουσία ή με την προσδοκία κατάκτησής της και τα μύρια όσα... αυτή η σχέση αποδίδει!...
Τα προβλήματα του 21ου αιώνα, οικολογικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και πληθυσμιακά, διογκώνονται με γεωμετρικούς ρυθμούς και συνιστούν τεραστίων διαστάσεων προκλήσεις, που απαιτούν σπουδαίους ανθρώπους στους θώκους της πολιτικής, επιχειρηματικής, θρησκευτικής, ακαδημαϊκής και άλλων τύπων εξουσίας, όχι μόνο για να μπορέσουν άμεσα να τα αντιμετωπίσουν αλλά και να τα επιλύσουν ώστε να δημιουργηθούν προοπτικές για τις επόμενες γενιές...
Για τους παραπάνω και άλλους ευνόητους για κάθε σκεπτόμενο άτομο λόγους, φίλες και φίλοι αναγνώστες, ΔΗΛΩΝΩ από το blog, δημοσίως, ότι δεν αντιλαμβάνομαι τη λογική των δήθεν «χρυσών» μετριοτήτων!...
Από πότε δηλαδή μια μετριότητα μπορεί να είναι «χρυσή», όπως κάποιοι χαρακτηρίζουν αυτούς και αυτές που πρυτανεύουν στην πολιτική, οικονομική, πνευματική μας ζωή, όταν η ίδια η έκφραση είναι αντιφατική;
Η Οικουμένη, βουλιάζοντας στην εξελισσόμενη δίνη τεραστίων προβλημάτων και μαζί η Πατρίδα μας Ελλάδα χρειάζονται ιστορική συνέπεια, κιμπαρλίκι και φιλότιμο...
Ηγέτες, γνήσιους ΑΕΤΟΥΣ, χρειαζόμαστε στους θώκους κάθε λογής εξουσίας για να σταματήσει ο Εθνικός ευτελισμός και ο καταποντισμός μας ως Λαού στην κατάπτυστη αναξιοπρέπεια της οικονομικής, πολιτιστικής και κοινωνικής ένδειας!...
Τα μεγάλα ψυχοκοινωνικά φαινόμενα, αυτά που με την ολοκλήρωσή τους μορφοποιούν νέους θεσμούς, δομές και σχήματα, είναι δύσκολο, εάν όχι σχεδόν ακατόρθωτο, να τα αξιολογήσουμε την ώρα που βρίσκονται στη δυναμική φάση της εξέλιξής τους.
Στην Πατρίδα μας οι μορφοποιήσεις είχαν ήδη ξεκινήσει από τη στιγμή που μας έβαλαν στο ΕΥΡΩ και την ΟΝΕ (όπως λέγεται με στατιστικά «μαγειρέματα»), και νέοι θεσμοί, δομές και σχήματα, άγνωστα μέχρι τότε, άρχισαν να κρυσταλλώνονται προοδευτικά στο συλλογικό μας υποσυνείδητο!...
Αφού «έφυγαν» από τη ζωή και από το πολιτικό προσκήνιο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου (παραμένει εν ζωή, αλλά όχι στα πολιτικά δρώμενα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που αποτέλεσε μια αξιοσημείωτη πολιτική «παρένθεση», αλλά ΔΕΝ τον άφησε ο Αντώνης Σαμαράς να ολοκληρώσει κάποιο έργο), ως πολίτης και ως κοινωνικός επιστήμονας, από τη δική μου σκοπιά, τη συχνά δηκτική και ελαφρά ειρωνική, αλλά όχι κακοπροαίρετη, γνωστή σε εσάς από τα blogs, ξεκαρδίζομαι στα γέλια με τις ανοησίες κάποιων που μας λένε ότι η πολιτική μας ζωή χαρακτηρίζεται από... «χρυσές μετριότητες»!..
Στα μεγάλα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά προβλήματα που συσσωρεύθηκαν επί σειρά δεκαετιών προστίθενται νέα και αντί για λύσεις έχουμε «επιταγές της τρόικας» (τώρα πια των… «θεσμών») και δυστυχώς μοιάζει, από το καλοκαίρι του 2010 μέχρι και σήμερα, να μην αντιλαμβάνονται τα Κυβερνητικά στελέχη ότι κάθε φορά που επικαλούνται την… τρόικα ή τους «θεσμούς» για τις ανάλγητες αποφάσεις τους ουσιαστικά ΑΠΑΞΙΩΝΟΥΝ τον θώκο εξουσίας που κατέχουν…
Οι Έλληνες που οδηγηθήκαμε να πιστέψουμε ότι δικαιούμαστε όχι «μια θέση στον ήλιο», αλλά τον ίδιο τον ήλιο, και οδηγηθήκαμε «κακήν κακώς» στο Ευρώ και την ΟΝΕ, βιώνουμε μια κοινωνική πραγματικότητα απογυμνωμένη από οράματα και ΕΛΠΙΔΑ, βιώνουμε την κάποτε άγνωστη ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ έχοντας βουλιάξει στο τέλμα των ψεμάτων, του βολέματος, της αφιλοτιμίας, του ωχαδερφισμού, της ανυποληψίας!...
Δεν τολμώ, όχι από ευπρέπεια ή φόβο, αλλά από απλή λογική και ηθική, να πιστέψω ότι οι νεότεροι πολιτικοί ηγέτες μας οδήγησαν εδώ... εκ προθέσεως!...
Είναι πικρή η αλήθεια, όμως, ότι «έρπουμε» πλέον εμείς οι κάποτε υψιπετείς Έλληνες και Ελληνίδες.
Νέοι και νέες μέσα στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα αλλά και σε ζωντανές ομιλίες μου σε διάφορες πόλεις της πατρίδας μας, σε δημόσιους χώρους όπου με βρίσκουν και με αναγνωρίζουν (μολονότι αυτά τα τελευταία χρόνια σταμάτησα να συμμετέχω σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές επιλέγοντας την ΑΠΟΧΗ) μου θέτουν ένα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ ΠΙΚΡΟ ερώτημα:
«Αλήθεια πόσο πρέπει να μας μισείτε για να μας κληροδοτήσετε τον κόσμο που ετοιμάσατε για το δικό μας αύριο;»
Θυμίζω ότι στην πατρίδα μας, οι γονείς μας και οι παππούδες μας, που ήταν δεμένοι με διάφορους τρόπους με τη γη, το έλεγαν πεντακάθαρα:
«Όπου λιγοστεύουν οι ΑΕΤΟΙ και μαζί τους και οι πελαργοί, πληθαίνουν τα... ερπετά!»
Σε παγκόσμια κλίμακα είναι σχεδόν κανόνας οι ενασχολούμενοι με την Πολιτική να αρνούνται την ύπαρξη προβλημάτων, να υποβαθμίζουν τη σημασία τους για να συνεχίσουν τον ερωτικό τους εναγκαλισμό με την εξουσία ή με την προσδοκία κατάκτησής της και τα μύρια όσα... αυτή η σχέση αποδίδει!...
Τα προβλήματα του 21ου αιώνα, οικολογικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και πληθυσμιακά, διογκώνονται με γεωμετρικούς ρυθμούς και συνιστούν τεραστίων διαστάσεων προκλήσεις, που απαιτούν σπουδαίους ανθρώπους στους θώκους της πολιτικής, επιχειρηματικής, θρησκευτικής, ακαδημαϊκής και άλλων τύπων εξουσίας, όχι μόνο για να μπορέσουν άμεσα να τα αντιμετωπίσουν αλλά και να τα επιλύσουν ώστε να δημιουργηθούν προοπτικές για τις επόμενες γενιές...
Για τους παραπάνω και άλλους ευνόητους για κάθε σκεπτόμενο άτομο λόγους, φίλες και φίλοι αναγνώστες, ΔΗΛΩΝΩ από το blog, δημοσίως, ότι δεν αντιλαμβάνομαι τη λογική των δήθεν «χρυσών» μετριοτήτων!...
Από πότε δηλαδή μια μετριότητα μπορεί να είναι «χρυσή», όπως κάποιοι χαρακτηρίζουν αυτούς και αυτές που πρυτανεύουν στην πολιτική, οικονομική, πνευματική μας ζωή, όταν η ίδια η έκφραση είναι αντιφατική;
Η Οικουμένη, βουλιάζοντας στην εξελισσόμενη δίνη τεραστίων προβλημάτων και μαζί η Πατρίδα μας Ελλάδα χρειάζονται ιστορική συνέπεια, κιμπαρλίκι και φιλότιμο...
Ηγέτες, γνήσιους ΑΕΤΟΥΣ, χρειαζόμαστε στους θώκους κάθε λογής εξουσίας για να σταματήσει ο Εθνικός ευτελισμός και ο καταποντισμός μας ως Λαού στην κατάπτυστη αναξιοπρέπεια της οικονομικής, πολιτιστικής και κοινωνικής ένδειας!...
.png)
.JPG)
