 |
ΟΠΩΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ, ΕΝΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΕΔΕΣΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΕ ΕΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΕΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙ ΓΙΓΑΝΤΩΝ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΜΕ ΝΑ ΦΑΜΕ ΚΑΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥ ΚΟΝΤΥΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ
Η λιτότητα στην ευρωζώνη έφερε τη μεγάλη καταστροφή, τόση όση οι μεγαλύτεροι επικριτές της εκτιμούσαν ότι θα φέρει
Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι οικονομολόγοι Christopher House και Linda Tesar του πανεπιστημίου του Michigan και Christïan Proebsting από την πολυτεχνική σχολή του πανεπιστημίου της Λωζάνης, οι οποίοι μελέτησαν την ευρωπαϊκή οικονομική κατάσταση τα τελευταία οκτώ χρόνια.
Αποδεικνύεται τελικά ότι η μείωση των κρατικών δαπανών, όπως συνέβη και με τη χειρότερη κρίση των τελευταίων 80 ετών, το μόνο που κατάφερε ήταν να οδηγήσει σε χαμηλότερο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν και, στις πιο ακραίες περιπτώσεις, σε υψηλότερες αναλογίες χρέους προς το ΑΕΠ.
Η μείωση βέβαια των δαπανών, δεν θα πρέπει πάντα να λαμβάνεται ως ένα πρόβλημα για όσο διάστημα υπάρχει η δυνατότητα μείωσης των επιτοκίων. Και αυτό συμβαίνει επειδή το χαμηλότερο κόστος δανεισμού μπορεί να τονώσει την οικονομία, όπως ακριβώς και οι χαμηλότερες κρατικές δαπάνες.
Τι θα συμβεί, όμως όταν τα επιτόκια είναι ήδη μηδέν, ή, ακόμα χειρότερα, όταν είστε μέλος μιας νομισματικής ένωσης που σημαίνει ότι δεν έχετε την δυνατότητα να διαχειριστείτε μόνοι σας και αποτελεσματικά το πρόβλημα αντιμετωπίζοντάς το με τη λογική υποτίμηση;
Τίποτα το καλό, σύμφωνα με τις μελέτες των καθηγητών, οι οποίοι υπολόγισαν πόση ακριβώς ήταν η μεταβολή της ευρωπαϊκής οικονομίας, και για να ακριβολογούμε, πόση ήταν η συρρίκνωσή της από την χρονική περίοδο που άρχισε η περικοπή των κρατικών δαπανών το 2012 μέχρι το τέλος του 2014.
Στη συνέχεια υπολόγισαν σε σύγκριση με πραγματικά και ρεαλιστικά οικονομικά μοντέλα ποια θα ήταν η πορεία εάν δεν είχε εφαρμοστεί η λιτότητα ή εάν δεν είχε υιοθετηθεί και το ευρώ σαν κοινό νόμισμα.
Σύμφωνα λοιπόν με τα αποτελέσματα, από την περικοπή δαπανών και τη λιτότητα επλήγησαν περισσότερο η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ισπανία.
Η οικονομική δραστηριότητα συρρικνώθηκε στις χώρες αυτές κατά 18% έναντι του μόλις 1% εάν δεν είχαν μειωθεί οι δαπάνες και κατά 7% εάν διατηρούσαν το εθνικό τους νόμισμα με την δυνατότητα της υποτίμησης.
Εάν δηλαδή διατηρούσαν την εθνική - οικονομική ανεξαρτησία τους και δεν ήταν σε σχέση με τις αποφάσεις της Φρανκφούρτης, θα είχαν δει το χρέος τους να αυξάνεται σε σύγκριση με το ΑΕΠ κατά 8 ποσοστιαίες μονάδες έναντι των 16 μονάδων που έφτασαν τώρα στην προσπάθειά τους να το εξισορροπήσουν.
Με λίγα λόγια, το μόνο που κατάφεραν ήταν να προσθέσουν τα άσχημα αποτελέσματα της λιτότητας στην ήδη υπάρχουσα δραματική οικονομική συρρίκνωση τους.
Όλα αυτά οδηγούν σε δύο κρίσιμα συμπεράσματα.
Πρώτον, το ευρώ είναι πράγματι ένα κρίσιμο εργαλείο το οποίο όμως μετέτρεψε την ύφεση σε καταστροφή.
Προκάλεσε την κρίση, διατηρώντας χαλαρή δημοσιονομική πολιτική και κυκλοφορώντας στην ουσία ανεξέλεγκτη ποσότητα χρήματος κατά την περίοδο της «άνθησης», ενώ αντίθετα το περιόρισε κατά την δύσκολη περίοδο της κρίσης.
Κατά δεύτερο προκάλεσε και όλα τα επακόλουθα μέτρα λιτότητας στις χώρες αυτές.
Με άλλα λόγια το ευρώ εκπληρώνει μια προφητεία που λέει ότι χώρες που δεν αντέχουν άλλο να ξοδεύουν καταστρέφονται.
Η παραπάνω πρόταση, περιγράφει πραγματικά τι ακριβώς συνέβη μέχρι η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα (ΕΚΤ) το 2012, με μεγάλη καθυστέρηση, να αντιληφθεί την κατάσταση και να ανακοινώσει ότι θα κάνει ότι χρειάζεται για να σταματήσει αυτή δραματική πορεία.
Κι ενώ αυτό φάνηκε να ήταν αρκετό ώστε να πείσει τους επενδυτές για το τέλος της λιτότητας, δεν ήταν όμως ακριβώς το ίδιο αυτό που σχεδίαζαν και οι πολιτικοί !
Και είναι καλό λοιπόν να γνωρίζουμε και να μην αμφιβάλλουμε,ότι μια μικρή ομάδα απόλυτων και άκαμπτων (πολιτικών) ιδεολόγων μπορεί να φέρει την οικονομική καταστροφή.
Και αυτή είναι η αλήθεια, όταν μιλάμε για τους ευρωπαίους πολιτικούς, οι οποίοι πίεσαν για την δημιουργία του ενιαίου νομίσματος, του ευρώ, και αγνόησαν τους οικονομολόγους που τους προειδοποιούσαν για την επικινδυνότητα του εγχειρήματος.
Δεν πρέπει λοιπόν να αποτελεί έκπληξη η συνεχιζόμενη λιτότητα, αφού δεν ήταν δυνατόν εξ αρχής να εναρμονιστούν οι προϋπολογισμοί όλων των κρατών μελών του ευρώ.
Αυτό οι οικονομολόγοι το γνώριζαν από την δεκαετία του 1930. Οι πολιτικοί όμως επέμεναν να παίξουν με την φωτιά σε αποθήκη με ξερά χόρτα. Θεωρούσαν ότι η λύση ήταν μια απλή πολιτική απόφαση! Κι εδώ βέβαια δεν έλειψαν και οι συγκεκριμένοι κύκλοι οικονομικών αναλυτών που υποστήριξαν αυτή την άποψη!
Οι οικονομολόγοι αυτής της άποψης υποστήριζαν ότι, όλες οι χώρες του κοινού νομίσματος θα είχαν την δυνατότητα να αναπροσαρμοστούν μειώνοντας με επιτυχία τις δαπάνες τους σε συνεργασία με τον τραπεζικό τομέα.
Δεν χρειάζεται κάποιος διδακτορικό στα οικονομικά για να αντιληφθεί ότι αυτή η θεωρία ήταν λάθος. Χρειαζόταν μόνο βασική γνώση της οικονομικής ιστορίας !
Οι οικονομικοί λοιπόν αυτοί εγκέφαλοι, που δεν έμαθαν ή ξέχασαν το τι δραματική ύφεση μπορεί να προκαλέσει η ευρεία περικοπή κρατικών δαπανών, προκάλεσαν τώρα ένα πραγματικά τεράστιο πρόβλημα !
πηγή:washingtonpost.com
Με άλλα λόγια το ευρώ εκπληρώνει μια προφητεία που λέει ότι χώρες που δεν αντέχουν άλλο να ξοδεύουν καταστρέφονται.
Η παραπάνω πρόταση, περιγράφει πραγματικά τι ακριβώς συνέβη μέχρι η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα (ΕΚΤ) το 2012, με μεγάλη καθυστέρηση, να αντιληφθεί την κατάσταση και να ανακοινώσει ότι θα κάνει ότι χρειάζεται για να σταματήσει αυτή δραματική πορεία.
Κι ενώ αυτό φάνηκε να ήταν αρκετό ώστε να πείσει τους επενδυτές για το τέλος της λιτότητας, δεν ήταν όμως ακριβώς το ίδιο αυτό που σχεδίαζαν και οι πολιτικοί !
Και είναι καλό λοιπόν να γνωρίζουμε και να μην αμφιβάλλουμε,ότι μια μικρή ομάδα απόλυτων και άκαμπτων (πολιτικών) ιδεολόγων μπορεί να φέρει την οικονομική καταστροφή.
Και αυτή είναι η αλήθεια, όταν μιλάμε για τους ευρωπαίους πολιτικούς, οι οποίοι πίεσαν για την δημιουργία του ενιαίου νομίσματος, του ευρώ, και αγνόησαν τους οικονομολόγους που τους προειδοποιούσαν για την επικινδυνότητα του εγχειρήματος.
Δεν πρέπει λοιπόν να αποτελεί έκπληξη η συνεχιζόμενη λιτότητα, αφού δεν ήταν δυνατόν εξ αρχής να εναρμονιστούν οι προϋπολογισμοί όλων των κρατών μελών του ευρώ.
Αυτό οι οικονομολόγοι το γνώριζαν από την δεκαετία του 1930. Οι πολιτικοί όμως επέμεναν να παίξουν με την φωτιά σε αποθήκη με ξερά χόρτα. Θεωρούσαν ότι η λύση ήταν μια απλή πολιτική απόφαση! Κι εδώ βέβαια δεν έλειψαν και οι συγκεκριμένοι κύκλοι οικονομικών αναλυτών που υποστήριξαν αυτή την άποψη!
Οι οικονομολόγοι αυτής της άποψης υποστήριζαν ότι, όλες οι χώρες του κοινού νομίσματος θα είχαν την δυνατότητα να αναπροσαρμοστούν μειώνοντας με επιτυχία τις δαπάνες τους σε συνεργασία με τον τραπεζικό τομέα.
Δεν χρειάζεται κάποιος διδακτορικό στα οικονομικά για να αντιληφθεί ότι αυτή η θεωρία ήταν λάθος. Χρειαζόταν μόνο βασική γνώση της οικονομικής ιστορίας !
Οι οικονομικοί λοιπόν αυτοί εγκέφαλοι, που δεν έμαθαν ή ξέχασαν το τι δραματική ύφεση μπορεί να προκαλέσει η ευρεία περικοπή κρατικών δαπανών, προκάλεσαν τώρα ένα πραγματικά τεράστιο πρόβλημα !
πηγή:washingtonpost.com
