 |
Το να κρύβεις την ανικανότητα-ανευθυνότητα ή την φιλοσοφία του "άρπαξε σήμερα και άσε το αύριο", μιας κυβερνητικής ελίτ της τελευταίας (20χρονης τουλάχιστον) περιόδου, πίσω από την μαγική πια λέξη ψήφο και να καταμερίζεις την ευθύνη στο εκλογικό σώμα, είναι ο ορισμός της πολιτικής αλητείας.
Οι βασική αρχή που διδάσκεται ένας πρωτοετής φοιτητής της διοίκησης είναι ότι, ο διευθύνων νους (το κορυφαίο διοικητικό όργανο) μιας οργανωμένης προσπάθειας έχει την ευθύνη, εκτός από τη
σχεδίαση και για ότι πραγματοποιείται-υλοποιείται ή για ότι παραλείπεται.
Πιστεύω ότι ο Έλληνας έχει πια καταλάβει (εκ του αποτελέσματος) και κυρίως έχει αρχίσει να νιώθει στο "πετσί" του τις συνέπειες της στρέβλωσης της πολιτικής φιλοσοφίας της μεταπολιτευτικής περιόδου, γιατί θεωρώ ότι πρόκειται για στρέβλωση και εκφυλισμό κατά την διάρκεια της πορείας και όχι για αυτοσκοπό που παραπέμπει σε εσκεμμένη πολιτική προδοσία, γιατί αυτό οδηγεί τα πράγματα αλλού.
Αν τώρα κάποιος έκανε μια αναγωγή, που θα πρόβαλε τις ενέργειες των κυβερνήσεων της παραπάνω περιόδου σε ιστορικές αποφάσεις του έθνους μας πως θα λέτε να ήταν άραγε (;) :
- Στις Θερμοπύλες είμαι σίγουρος ότι θα διαπραγματευόταν με τον Ξέρξη, θα επιζητούσαν μια "μεταξωτή" διπλωματική λύση, πιθανόν θα του έδειχναν με τρόπο τα περάσματα για ν αποφύγουν τη σύγκρουση, ενώ θα έβαζαν τους τριακόσιους να ψάχνουν να βρουν τη σημαία που "πήρε" ο αέρας . . και μετά εκδρομούλα πίσω για τη Σπάρτη. Στο "ταν ή επι τας" της Σπαρτιάτισσας θα απαντούσαν ότι μπήκαν λαθρομετανάστες απ την Ασία. . .
Η απόφαση του Λεωνίδα όμως έμεινε στην παγκόσμια ιστορία ως χαρακτηριστικό του περήφανου έθνους μας.
- Στις κρίσιμες αποφάσεις και σύντομες διπλωματικές ενέργειες προ της εισβολής των Ιταλών το 1940.
Έστω ότι θα έλεγαν όχι (σίγουρα με μικρά γράμματα), θα ψήφιζαν με διαδικασίες κατεπείγοντος το νόμο περί ευθύνης υπουργών (μην τους κατηγορήσουν κιόλα), θα έβαζαν κάποια μονάδα στον τομέα της Δυτικής Μακεδονίας προς Ήπειρο να ρίξει μερικές κανονιές για ν "ακουστεί ο θόρυβος" και θα έφερναν πίσω τις μονάδες της Πίνδου να βολευτεί καλύτερα ο Μουσολίνι. Ε . . να μη δημιουργήσουμε επεισόδια και πονοκεφαλιάζουμε . .
Η εποποιία όμως του 40 έκανε όλους του λαούς να σεβαστούν τον σύγχρονο Έλληνα, που μέχρι τότε ήταν ο ραγιάς της υφηλίου.
Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας μου σε διάφορες θέσεις του λειτουργήματος που ασκούσα και για το οποίο με αποζημίωνε ο φορολογούμενος (μόνο) Έλληνας, θυμόμουνα τη χαρακτηριστική ερώτηση αστεϊσμού ενός διευθυντή μου " . . νοιώθει ο κ..λος σου τη φωτιά απ' την καρέκλα που κάθεσαι?" . . . και μ' αυτό θέλω να κλείσω τη σύντομη σκέψη μου για το όλοι μαζί τα φάγαμε . .
